Otaku do Ataku

- To tutaj - mruknĂŞÂła do siebie, kiedy stanĂŞÂła przed drzwiami apartamentu z numerem 529. Raz jeszcze spojrzaÂła na swojÂą dÂłoĂą, gdzie, by zapamiĂŞtaĂŚ, miaÂła spisany numer swojego pokoju. ZgadzaÂło siĂŞ.
OtworzyÂła niepewnie drzwi, ale nie wchodziÂła do Âśrodka. StwierdziÂła, Âże jeszcze nikogo nie ma. ByÂło za cicho.
OdetchnĂŞÂła z ulgÂą i weszÂła normalnie do pokoju, rozglÂądajÂąc siĂŞ po nim. Za drzwiami widziaÂła juÂż stos swoich bagaÂży, ktĂłre zaniĂłsÂł tu pan dozorca juÂż wczeÂśniej.
Nora skierowa³a siê w stronê jednego z ³ó¿ek, po czym zauwa¿y³a, ¿e jednak nie jest sama. Na kanapie spa³a sobie ma³ych rozmiarów dziewczynka, ubrana po gotycku. Br¹zowow³osa podesz³a lekko do niej i siê przypatrzy³a reprezentantce klas pierwszych. By³a rada, ¿e by³a wampirem - przedstawicielem jedynej rasy, z któr¹ jako tako ju¿ siê zapozna³a, przyzwyczai³a. Jednak ch³odnoœÌ dziewczyny nie wró¿y³a dobrych kontaktów. Przynajmniej wiem, ¿e nie wyssie ze mnie krwi, pociesza³a siê, przypominaj¹c sobie zapewnienia dyrektora.
Chwilê póŸniej po cichutku, wci¹¿ z lekkim lêkiem, zaczê³a zabieraÌ swoje torby i rozpakowywaÌ je w jednym z dwóch wolnych pokoi.

UsÂłyszaÂła otwierajÂące siĂŞ drzwi i szuranie bagaÂżami. Trzecia lokatorka. Jednak tamta ruszyÂła do swojego pokoju od razu. Zero "DzieĂą dobry", ani nic? To nie Norwegia, widaĂŚ tutejsi chyba nie majÂą tego w zwyczaju.
Nora postanowiÂła siĂŞ wyÂłamaĂŚ i wyszÂła ze swojego pokoju. ChwilĂŞ jeszcze spojrzaÂła na ÂśpiÂącÂą wampirzycĂŞ, po czym podeszÂła do pokoju, w ktĂłrym zaczĂŞÂła rezydowaĂŚ jakaÂś elfka. Dziewczyna zapukaÂła nieÂśmiaÂło w i tak juÂż uchylone drzwi od pokoju.
- Em, czeœÌ - przywita³a siê.

- D, dziĂŞkujĂŞ. - WeszÂła. - ChciaÂłam siĂŞ tylko na poczÂątek przywitaĂŚ, jako Âże prawdopodobnie przez nastĂŞpne, um, trzy lata bĂŞdziemy na siebie skazane. - WyciÂągnĂŞÂła rĂŞkĂŞ do dziewczyny. - Nora Avalon.

A wiĂŞc nieÂśmiaÂła, co? ÂŚwietnie po prostu. NieÂśmiaÂły elf i skryta gotka. Czyli atmosfera zapowiada siĂŞ niesamowicie ÂżywioÂłowa, dodaÂła z sarkazmem w myÂślach. Z drugiej strony moÂże to i dla niej lepiej, bezpieczniej.
Nora uÂśmiechnĂŞÂła siĂŞ lekko, cofajÂąc rĂŞkĂŞ.
- To ja ju¿ idê siê dalej rozpakowywaÌ, ty pewnie te¿ musisz, co nie? A, i czy wiesz, gdzie jest sto³ówka? Bo ja, tak jakby, nie za bardzo.

- A, no jasne, to na pewno - wydukaÂła z siebie, po czym spojrzaÂła na ÂśpiÂąca wampirzyce. I w dupĂŞ z tym, Âże wiedziaÂła o wampirach najwiĂŞcej, ta dziewczyna i tak byÂła, jakby to jej mÂłodsza siostra napisaÂła "creepy". - Jak mogÂłam o tym nie pomyÂśleĂŚ. - SpojrzaÂła na elfkĂŞ. - To ja wracam do pakowania - powiedziaÂła najbardziej na luzie, jak tylko mogÂła, po czym odwrĂłciÂła siĂŞ na piĂŞcie i machajÂąc rĂŞkÂą, poÂżegnaÂła siĂŞ. SpojrzaÂła jeszcze chwilĂŞ na swĂłj zÂłoty wisiorek, ktĂłry jakby dodaÂł jej nowych siÂł i motywacjĂŞ.

- Funyaahh... - Hatsushi usiad³a zaspana na kanapie. Natychmiast zda³a sobie sprawê z wydanego przez siebie dŸwiêku i zakry³a sobie usta rozgl¹daj¹c siê podej¿liwie wokó³. Na szczêœcie jej wspó³lokatorki by³y w swoich pokojach. Spojrza³a na zegarek i niechêtnie wsta³a z kanapy. Zbli¿a³ siê czas kolacji. Hatsushi zapuka³a do drzwi obu dziewczyn.

Nora przestraszy³a siê, jak us³ysza³a pukanie. Uspokój siê dziewczyno, powtarza³a sobie. Przecie¿ nikt cie tu nie zje. . . Dobra, nie by³o to a¿ tak pewne, ale wtedy jakoœ niekontrolowanie siê obronisz. Ewentualnie zaczniesz krzyczeÌ na ca³y g³os "pedofil", podobno zawsze dzia³a³o. Dziewczyna znów skarci³a siebie w myœlach, a potem przesz³a myœlami na bardziej wulgarn¹ stronê mocy. Co ten dyrektor myœli, ¿e tak bez lepszego przygotowania puszczaÌ j¹, cz³owieka dusz¹, bo cia³em niekoniecznie, miêdzy ró¿nego rodzaju potwory, których iloœÌ jest przyt³aczaj¹ca?! Chcia³ siê poœmiaÌ z jej za³amania nerwowego, które przy tym stresie by³o tu¿ tu¿?! A niech siê goni, dam radê, powtarza³a sobie.
- Um, chwila! - ZaczĂŞÂła siĂŞ poÂśpiesznie ubieraĂŚ, jako Âże siĂŞ wÂłaÂśnie przebieraÂła. Raczej pokazywanie siĂŞ w stroju Ewy nie naleÂżaÂło do najlepszych sposobĂłw do przyjaznego zapoznawania, biorÂąc pod uwagĂŞ, Âże osoba po drugiej stronie drzwi to introwertyk.