Otaku do Ataku

- Kurayami Hatsushi - powiedziaÂła cicho wampirzyca.

Kenta jeszcze nie by³ przyzwyczajony do latania, nic dziwnego, przecie¿ nigdy nie mia³ okazji tak sobie polataÌ, dlatego te¿ by³ bardzo wdzieczny Alexowi, który mu pomóg³. Gdy ju¿ weszli do œrodka, zobaczy³, jak wszyscy sie na nich gapi¹. W tym momencie popatrzy³ na Alexa, który tylko wzruszy³ ramionami, a Kenta spojrza³ na stoliki i szeroko siê uœmiechn¹³. Gdy ju¿ obaj doszli do stolika swojej klasy, post¹pi³ podobnie do Alexa wykrzykuj¹c:
- A ja Kenta, miÂło mi.

- Em, barmana tutaj raczej nie ma - odpowiedzia³a niemrawo Nora przebiegaj¹cemu w³aœnie ch³opakowi, kiedy zbli¿a³a siê w stronê stolika z chusteczk¹ przy nosie. W ³azience mia³a przyjemnoœÌ poznaÌ lisiego demona Ayê, a alergia dziewczyny na sierœÌ zrobi³a swoje.
Dosz³a do stolika i schowa³a zu¿yt¹ chustkê w kieszeù bluzy. Mia³a jeszcze trochê zaró¿owiony nos. Uœmiechnê³a siê do siedz¹cych, a potem, uœwiadamiaj¹c sobie, ¿e to z nimi bêdzie w jednej klasie przez nastêpne 3 lata, zawiesi³a na nich wzrok d³u¿ej ni¿ ten wczeœniejszy u³amek sekundy.
- Oo, czeœÌ Kenta - zdziwi³a siê dziewczyna i przypomnia³a sobie wczeœniejsz¹ wpadkê. - N, nie spodziewa³am siê, ¿e wyl¹dujemy w jednej klasie - zmiesza³a siê. Super, wœród klasowych potworów mia³a dwie introwertyczki i jednego bli¿ej niezdenfikowanego, promiennego wariata(?), który pewnie te¿ mia³ ju¿ o niej wyrobion¹ opiniê. Uœmiechnê³a siê uprzejmie do dziewczyn, po czym spojrza³a na jeszcze na jedn¹ osobê przy stole. Miêœnie na jej twarzy siê trochê rozluŸni³y, gdy na niego spojrza³a.
- A ty jesteÂś...?

Kenta spojrzaÂł na dziewczynĂŞ i od razu siĂŞ rozpromieniÂł.
- Ale fajnie! JesteÂśmy w jednej klasie... - ZamyÂśliÂł siĂŞ mocno, zdajÂąc sobie sprawĂŞ, Âże nie ma pojĂŞcia, jak dziewczyna ma na imiĂŞ. W nastĂŞpnej chwili jednak zwrĂłciÂła siĂŞ do Alexa, a gdy on jej odpowiedziaÂł, sam teÂż coÂś dodaÂł.
- WÂłaÂśnie, nie wiem, jak masz na imiĂŞ.

Uœmiechn¹³ siê do niej ³agodnie, chc¹c pokazaÌ jej, ¿e wcale nie ma siê czego baÌ. Jego oczy przez czas ich kontaktu wzrokowego utrzymywa³y siê w ¿ó³tej barwie.
- Hm... Nora... JesteÂś z Europy? - zapytaÂł. KojarzyÂł to imiĂŞ, bo przez dÂłuÂższy czas w dzieciĂąstwie zatrzymali siĂŞ z wujkiem na granicy Szwecji i Norwegii.

- Tak, dok³adnie, ca³e ¿ycie spêdzi³am w Norwegii - odpowiedzia³a, choÌ pierw siê trochê zdziwi³a jego spostrze¿eniem i w ogóle nie spodziewa³a siê poruszania kwestii œwiata ludzi. Wcale nie czu³a siê bezpieczniej, wrêcz poczu³a nowy nap³yw lekkiego strachu. Niedawno poznany dziwny lêk przez zjedzeniem dawa³ o sobie znaÌ, jak chwilê wczeœniej alergia na sierœÌ. Przymknê³a nieco oczy i uœmiechnê³a siê nieco nerwowo. Jeœli ch³opak siê zbli¿y do niej jeszcze bardziej, to chyba pr¹dem go kopnie. Poczu³a siê nieco nieswojo przez to, ¿e on, jeszcze nieznanej jej rasy istota, skupi³ na niej swoj¹ uwagê. - W po³udniowej, nie, mo¿e raczej po³udniowo-wschodniej. By³eœ kiedyœ w Europie? - zmusi³a siê do kolejnych zdaù.

Kiwnê³a ch³opakowi tylko g³ow¹, po czym wreszcie usiad³a, wzrokiem gapi¹c siê w pust¹ przestrzeù miêdzy Kenta, a przedstawicielk¹ klas pierwszych. Na u³amek sekundy spojrza³a na Alexa, ale postanowi³a nie utrzymywaÌ z nim kontaktu wzrokowego. Stresowa³ j¹, a¿ poczu³a ma³y tik elektryczny, który zacz¹³ rodziÌ siê miêdzy jej palcami. Ch³opak j¹ jak na razie stresowa³.
OparÂła siĂŞ Âłokciem o blat stoÂłu, przy ktĂłrym nie byÂło dla niej jedzenia, tylko samo picie.